Ζωγραφική ΔΕΥΑΜ

Δέκα ακουαρέλες του μεσσήνιου ζωγράφου Νίκου Παναγιωτόπουλου που αποτυπώνουν αντίστοιχες διαδρομές του νερού – τοπόσημα του Δήμου Μεσσήνης, όπου ή ομορφιά του υδάτινου στοιχείου άλλοτε αναδεικνύεται ατόφια μέσα στο φυσικό περιβάλλον και άλλοτε προβάλει σε απόλυτη αρμονία με την ανθρώπινη επέμβαση.

Σαν αντικρίζει κανείς τη Γη απ’ το διάστημα, φαίνεται σαν ένας πλανήτης γαλάζιος και λευκός, που έχει τα χρώματα του ωκεανού και του σύννεφου, τα χρώματα του νερού.

Τα σύννεφα θυμώνουν, ταξιδεύουν ή αποσύρονται σιωπηρά, αιθέρια, φορτωμένα τις μελλοντικές βροχές που θα ξεσπάσουν πάνω σε σπασμένους καθρέφτες. Βρίσκονται σε συγχορδία με την τεράστια αναπνοή των ωκεανών και των λιμνών, με τους σιγανούς τριγμούς των πάγων, με τον ανασασμό των περιπλανώμενων παγόβουνων, με την ψυχρή αδιαφορία των κρυστάλλινων νερών που κυλούν στις φλέβες και στα σπήλαια της ανορυγμένης Γής, με την ορμή των πηγών που αναπηδούν από την πέτρα για να χορτάσουν φως, με την ταραχή των χειμάρρων που τρυπούν τους γρανίτες, με τους καταρράκτες που αντηχούν σαν τύμπανα, με τα αργόσυρτα ποτάμια που παρασέρνουν αχτίδες – λαμπερά τοπάζια, με την ακάθεκτη άνοδο του χυμού προς τα φυτικά ψηλώματα και με τα δισεκατομμύρια χτυποκάρδια.

Το νερό είναι η συμπαντική πρώτη ύλη που σχηματίζει και ζωντανεύει καθετί γήινο. Άπιαστο, διφορούμενο, πανταχού παρόν, απαραίτητο και μόνιμο, με πρωτεϊκές μορφές, ακολουθεί – από την προαιώνια νύχτα του χρόνου – έναν αναλλοίωτο κύκλο, που ξετυλίγει τη διαφάνεια και τη μεταλλαγή του, τη μεταμόρφωση και τη λεπτότητά του.

Στον ατέλειωτο χώρο του, όρθωσε και σάρωσε αυτοκρατορίες, γέννησε μέδουσες και ύψωσε πελώρια δένδρα. Οι άνθρωποι και όλα τα έμβια όντα, είναι τέκνα του νερού. Κι εκείνο είναι το πολυτιμότερο αγαθό τους και κληρονομιά όλων τους.
 
Marie – France Dupuis – Tate, Bernard Fischesser